Δρχ ή Ευρώ;

   Εάν ξέρει ή άν κοιτάξει κανείς την μεταπολεμική ιστορία ,πιστεύω θα είναι εύκολο να καταλάβει ,πως τόσος κόπος των Άγγλων(1944) και όχι μόνο ,με τη βίαιη καταστολή του ΕΑΜ(Εθνικό Απευλευθερωτικό Μέτωπο) ,με επιρροές απο το Δόγμα Trouman και τη θεωρία του Ντόμινο ,για να μην καταλήξει η Ελλάδα μία κομμουνιστική ,σοσιαλιστική χώρα  που θα συμπαρέσερναι κι άλλες γειτονικές χώρες .Αλλάζοντας την ιδέα των Αμερικάνων απο το μοντέλο της ελεύθερης αγοράς ,στο μοντέλο της Σταλινικής Ρωσίας(ΕΣΣΔ) και του αυστηρού κρατικού ελέγχου .Άν και η ιστορία κρίνει και γράφεται εκ του αποτελέσματος ,υπάρχει συσχέτηση γεγονότων ,που μπορούν να χρησημεύσουν στην δημιουργία πιθανών σεναρίων.

Le fantôme de la liberté

 Το φάντασμα της Ελευθερίας ,μία ταινία του Luis Buñuel ,ύμνος στο διαφορετικό και την υποκειμενική οπτική.Μια ταινία που αξίζει λίγη ώρα απο τη μέρα σας.

"Ο τρόπος συμπεριφοράς σε μία κοινωνία είναι συγκεκριμένος ,αλλά όχι αυτονόητος"

 

«Ευτυχώς, κάπου ανάμεσα στο τυχαίο και το μυστηριώδες βρίσκεται η φαντασία, το μόνο πράγμα που προστατεύει την ελευθερία μας, παρά το γεγονός ότι οι άνθρωποι προσπαθούν συνέχεια να την περιορίσουν ή να την αφανίσουν ολοσχερώς...» Luis Bunuel

"Σκέψη για την ίδια τη σκέψη"

  "Ο άνθρωπος είναι πολίτης δύο κόσμων.Απολαμβάνει δύο ξεχωριστά είδη εμπειρίας ,το πραγματικό και το όνειρο. Καθένα έχει τη δική του λογική και τα δικά του όρια κι ούτε υπάρχει λόγος να θεωρηθεί το ένα πιο σημαντικό από το άλλο." Σωκράτης.

  Αυτό αφορά τον άνθρωπο ,που όπως ο φιλόσοφος αναφέρει μπορεί να μετέχει αναπόσπαστα και στα δύο σύμπαντα. Τι γίνεται όμως με έννοιες που συναντώνται σε όλο το φάσμα,δηλαδή είναι ευμετάβλητες και μπορούν να μεταπηδούν ανενόχλητες ανάμεσα στις σκέψεις και στο βίωμα;

Το μυαλό να συντονίσει τα άκρα

 Πολυγλωσσία. Παλινωδίες. Αντιστασιακά συνθήματα και επικοινωνιακά τρικ. Ομηρικοί καβγάδες στην Βουλή που θυμίζουν νοικοκυρές σε διπλανά μπαλκόνια. Και μέσα σε όλα αυτά μια χώρα βουτηγμένη στον βάλτο της στασιμότητας και της οικονομικής ασφυξίας. Κάπως έτσι συνοψίζονται τα πεπραγμένα της νέας ελληνικής κυβέρνησης στους δυο πρώτους μήνες της ύπαρξης της.

 Ο Πρωθυπουργός προσπάθησε να κρατήσει τις ισορροπίες μέσα στο κόμμα του, φτιάχνοντας μια κυβέρνηση που στερείται ενιαίας έκφρασης και κοινών ιδεών, κάτι που φάνηκε με το καλημέρα σας, με τις αντιφατικές δηλώσεις να διαδέχονται η μία την άλλη. 

 Το βασικό όμως πρόβλημα εντοπίζεται στην μη συνειδητοποίηση, σχεδόν του συνόλου του κυβερνητικού σχήματος, ότι οι μέρες που βρίσκονταν στην αντιπολίτευση έχουν περάσει ανεπιστρεπτί και ότι αυτοί είναι που κρατούν,πλέον, το τιμόνι στα χέρια.

Ενός λεπτού φωνή

Έλεγαν πως από παιδιά φαινόταν μεγάλα αλανάκια. Εκείνος δημιουργός και αρχηγός της παρέας με την μεγαλύτερη πέραση ανέκαθεν, εκείνος που έφερνε την δερμάτινη μπάλα στα ομαδικά παιχνίδια, στα πάρκα της γειτονιάς κάτι καλοκαιρινά απογεύματα, όριζε πάντα τους κανόνες και τους παίχτες. Μα και εκείνη, είχε την μεγαλύτερη συλλογή από κούκλες, τσάντα με ροδάκια, η ωραία της τάξης, εύκολη η διείσδυση στις παρέες των αγοριών, ισχυρό ταπεραμέντο, επέλεγε 2-3 φίλες ακολούθους.
Ξέρεις, δεν έγραφαν ποτέ ορθογραφία, δεν έλυναν ασκήσεις και δεν διάβαζαν ιστορία. Έκαναν κοπάνες, καθόταν τελευταίο θρανίο, πάντα γαλαρία στις εκδρομές και τα συναφή. – δεν το έκανα εγώ κυρία, ο Γιαννάκης. Για αυτούς, πάντα φταίγανε οι άλλοι, οι πιο εσωστρεφείς, οι πιο αδύναμοι, οι πιο σεμνοί, οι διαφορετικοί, οι ήσυχοι, οι ευαίσθητοι.

Μεγάλωσαν, αλλά δεν άλλαξαν. Εσύ σήμερα ο ψηλός, φουσκωτός και μοδάτος τύπος, ζωγραφισμένος παντού, όλο γούστα και μαγκιά. Εσύ σήμερα η όμορφη, αδύνατη, τσαμπουκαλού και στυλάτη τύπισσα, η εγωκεντρική.

Εσύ που κλώτσησες το καινούριο ποδήλατο του φίλου σου, τότε, πιτσιρικάς, γιατί το ζήλεψες, εσύ που έσπρωξες την φίλη σου για να περάσεις πρώτη, εσύ που φώναξες στον ήσυχο κολλητό σου για να του θυμίσεις ποιος κάνει κουμάντο στην παρέα, εσύ που με την πρώτη ευκαιρία καβγαδίζεις, εσύ με τις τάσεις για επίδειξη δύναμης στους άλλους. Εσύ λοιπόν ο έχων δύναμη να κατηγορήσεις, να εκφοβίσεις, να ξεφτιλίσεις, να χτυπήσεις, να τιμωρήσεις, να αποπλανήσεις, εσύ είσαι μάγκας;;

Εσύ είσαι ένας μεγάλος ανόητος –με τον πιο επιεική χαρακτηρισμό– και δεν εξαιρείται το θηλυκό πρόσωπο φυσικά. Ένας κενός άνθρωπος. Μα και εμείς οι άλλοι, που είμαστε απόντες και ωχαδερφιστές. Με την μοναδική μας ιδιαιτερότητα να αδιαφορούμε και να σωπαίνουμε. Να κρυβόμαστε και να πνίγουμε τις φωνές μας. Κρίμα και για εμάς.

Την έννοια του σεβασμού δεν την καταλαβαίνουν πολλοί, παρά μονό εκείνοι που μεγάλωσαν με αξίες και ιδανικά, μάλλον για έναν κόσμο πιο δίκαιο, αλληλέγγυο, χαρούμενο και φωτεινό. Ξεχάσαμε τι σημαίνει ηθική, ας ελπίσω πως μια μέρα θα την θυμηθούμε πάλι, ας ελπίσω πως μια μέρα θα σταματήσουμε να σωπαίνουμε.