Ενός λεπτού φωνή

Έλεγαν πως από παιδιά φαινόταν μεγάλα αλανάκια. Εκείνος δημιουργός και αρχηγός της παρέας με την μεγαλύτερη πέραση ανέκαθεν, εκείνος που έφερνε την δερμάτινη μπάλα στα ομαδικά παιχνίδια, στα πάρκα της γειτονιάς κάτι καλοκαιρινά απογεύματα, όριζε πάντα τους κανόνες και τους παίχτες. Μα και εκείνη, είχε την μεγαλύτερη συλλογή από κούκλες, τσάντα με ροδάκια, η ωραία της τάξης, εύκολη η διείσδυση στις παρέες των αγοριών, ισχυρό ταπεραμέντο, επέλεγε 2-3 φίλες ακολούθους.
Ξέρεις, δεν έγραφαν ποτέ ορθογραφία, δεν έλυναν ασκήσεις και δεν διάβαζαν ιστορία. Έκαναν κοπάνες, καθόταν τελευταίο θρανίο, πάντα γαλαρία στις εκδρομές και τα συναφή. – δεν το έκανα εγώ κυρία, ο Γιαννάκης. Για αυτούς, πάντα φταίγανε οι άλλοι, οι πιο εσωστρεφείς, οι πιο αδύναμοι, οι πιο σεμνοί, οι διαφορετικοί, οι ήσυχοι, οι ευαίσθητοι.

Μεγάλωσαν, αλλά δεν άλλαξαν. Εσύ σήμερα ο ψηλός, φουσκωτός και μοδάτος τύπος, ζωγραφισμένος παντού, όλο γούστα και μαγκιά. Εσύ σήμερα η όμορφη, αδύνατη, τσαμπουκαλού και στυλάτη τύπισσα, η εγωκεντρική.

Εσύ που κλώτσησες το καινούριο ποδήλατο του φίλου σου, τότε, πιτσιρικάς, γιατί το ζήλεψες, εσύ που έσπρωξες την φίλη σου για να περάσεις πρώτη, εσύ που φώναξες στον ήσυχο κολλητό σου για να του θυμίσεις ποιος κάνει κουμάντο στην παρέα, εσύ που με την πρώτη ευκαιρία καβγαδίζεις, εσύ με τις τάσεις για επίδειξη δύναμης στους άλλους. Εσύ λοιπόν ο έχων δύναμη να κατηγορήσεις, να εκφοβίσεις, να ξεφτιλίσεις, να χτυπήσεις, να τιμωρήσεις, να αποπλανήσεις, εσύ είσαι μάγκας;;

Εσύ είσαι ένας μεγάλος ανόητος –με τον πιο επιεική χαρακτηρισμό– και δεν εξαιρείται το θηλυκό πρόσωπο φυσικά. Ένας κενός άνθρωπος. Μα και εμείς οι άλλοι, που είμαστε απόντες και ωχαδερφιστές. Με την μοναδική μας ιδιαιτερότητα να αδιαφορούμε και να σωπαίνουμε. Να κρυβόμαστε και να πνίγουμε τις φωνές μας. Κρίμα και για εμάς.

Την έννοια του σεβασμού δεν την καταλαβαίνουν πολλοί, παρά μονό εκείνοι που μεγάλωσαν με αξίες και ιδανικά, μάλλον για έναν κόσμο πιο δίκαιο, αλληλέγγυο, χαρούμενο και φωτεινό. Ξεχάσαμε τι σημαίνει ηθική, ας ελπίσω πως μια μέρα θα την θυμηθούμε πάλι, ας ελπίσω πως μια μέρα θα σταματήσουμε να σωπαίνουμε.