"Ο άνθρωπος είναι πολίτης δύο κόσμων.Απολαμβάνει δύο ξεχωριστά είδη εμπειρίας ,το πραγματικό και το όνειρο. Καθένα έχει τη δική του λογική και τα δικά του όρια κι ούτε υπάρχει λόγος να θεωρηθεί το ένα πιο σημαντικό από το άλλο." Σωκράτης.
Αυτό αφορά τον άνθρωπο ,που όπως ο φιλόσοφος αναφέρει μπορεί να μετέχει αναπόσπαστα και στα δύο σύμπαντα. Τι γίνεται όμως με έννοιες που συναντώνται σε όλο το φάσμα,δηλαδή είναι ευμετάβλητες και μπορούν να μεταπηδούν ανενόχλητες ανάμεσα στις σκέψεις και στο βίωμα;
Μπορεί μια σκέψη ,ένα θέλω ,ένα πρέπει κτλ να περάσει από το συνειδητό στο ασυνείδητο γιατί απλά δεν εξυπηρετεί σε κάποιο χρονικό διάστημα και το αντίστροφο ,κάτι που υποβόσκει στο ασυνείδητο να τεθεί σε λειτουργία στην πράξη.
Ένα παράδειγμα αποτελεί το ανεκπλήρωτο ,που ως τέτοιο θα οριστεί η επιθυμία για κάτι που προφανώς δεν μπόρεσε ή εμποδίστηκε από συγκυρίες να περάσει από τη σφαίρα του ονειρικού ,στο πραγματικό ,μπορεί να υφίσταται μετέωρο χωρίς να αλλοιώνει ή να θίγει κάποιον από τους δύο χώρους.
Επί της ουσίας ,το ανεκπλήρωτο οφείλει να μείνει στο χώρο του φανταστικού ,ή του ονείρου ,ακόμα και στο μεταίχμιο, για να τιμήσει την υπόστασή του,δηλαδή να παραμείνει ανεκπλήρωτο.
Εάν αυτό δεν συμβεί ,θα εκτεθεί στη διαδικασία της "απομάγευσης" μεταφορικά και του ορθολογισμού, την απογύμνωσή του από κάθε ρομαντισμό, εισερχόμενο στο χώρο του πραγματικού.
Παγιωμένο πια θα απολέσει την ονειρικότητα και το προσδοκώμενο.
Θα καταντήσει αιρετικό μέσα στη σύντομη αγιότητα του παρόντος ενώ θα μπορεί να διεκδικήσει μια μεταφυσική μελλοντικότητα τόση ,όση από τη στιγμή της γέννησής του ,μέχρι το θάνατό μας.
Παραδέχομαι πως δεν έχω σκοπό να καταλήξω κάπου. Ανάλογο δίπολο αρμόζει, εκείνο της θρησκείας και της επιστήμης.
Το ουσιώδες είναι πως δεν υπάρχει σε φιλοσοφικό ερώτημα αντικειμενική θέση. Έγκειται καθαρά για προβληματισμό και στοχασμό απέναντι σε κάθε δίπολο.
Μπορεί μια σκέψη ,ένα θέλω ,ένα πρέπει κτλ να περάσει από το συνειδητό στο ασυνείδητο γιατί απλά δεν εξυπηρετεί σε κάποιο χρονικό διάστημα και το αντίστροφο ,κάτι που υποβόσκει στο ασυνείδητο να τεθεί σε λειτουργία στην πράξη.
Ένα παράδειγμα αποτελεί το ανεκπλήρωτο ,που ως τέτοιο θα οριστεί η επιθυμία για κάτι που προφανώς δεν μπόρεσε ή εμποδίστηκε από συγκυρίες να περάσει από τη σφαίρα του ονειρικού ,στο πραγματικό ,μπορεί να υφίσταται μετέωρο χωρίς να αλλοιώνει ή να θίγει κάποιον από τους δύο χώρους.
Επί της ουσίας ,το ανεκπλήρωτο οφείλει να μείνει στο χώρο του φανταστικού ,ή του ονείρου ,ακόμα και στο μεταίχμιο, για να τιμήσει την υπόστασή του,δηλαδή να παραμείνει ανεκπλήρωτο.
Εάν αυτό δεν συμβεί ,θα εκτεθεί στη διαδικασία της "απομάγευσης" μεταφορικά και του ορθολογισμού, την απογύμνωσή του από κάθε ρομαντισμό, εισερχόμενο στο χώρο του πραγματικού.
Παγιωμένο πια θα απολέσει την ονειρικότητα και το προσδοκώμενο.
Θα καταντήσει αιρετικό μέσα στη σύντομη αγιότητα του παρόντος ενώ θα μπορεί να διεκδικήσει μια μεταφυσική μελλοντικότητα τόση ,όση από τη στιγμή της γέννησής του ,μέχρι το θάνατό μας.
Παραδέχομαι πως δεν έχω σκοπό να καταλήξω κάπου. Ανάλογο δίπολο αρμόζει, εκείνο της θρησκείας και της επιστήμης.
Το ουσιώδες είναι πως δεν υπάρχει σε φιλοσοφικό ερώτημα αντικειμενική θέση. Έγκειται καθαρά για προβληματισμό και στοχασμό απέναντι σε κάθε δίπολο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου