Περί Φιλοξενίας

   Η έννοια της φιλοξενίας αναφέρεται στην πράξη της περίθαλψης και φροντίδας ενός ξένου στην οικία κάποιου.

   Ο μετανάστης είναι ο Άλλος θα υποστηρίξουν οι ξενοφοβικοί ,με το αντίπαλο δέος να υποστηρίζει πως είμαστε όλοι μετανάστες.Το ίδιο το σύνορο του έθνους κράτους διαμορφώνει την αίσθηση του εθνικισμού ,αφού αναπόφευκτα ,διαχωρίζει τον ξένο από τον γνωστό ,το οικείο από το ανοίκειο, τον όμοιο από τον ανόμοιο.Το σύνορο είναι βέβαια κι εκείνο που ορίζει καθήκοντα και εξουσίες στο κράτος.

   Οι συγκρούσεις που καθόρισαν τα πρώτα σύνορα της νομικής οντότητας και γεωπολιτικής πραγματικότητας αυτού που ονομάζουμε κράτος ,καθορίζουν αυτούς που έχουν το δικαίωμα να ζουν και να εργάζονται στο εσωτερικό τους περίγραμμα ,από αυτούς που δεν το έχουν(Nancy L. Green).

   Η μελέτη των συνόρων μεταξύ διαφορετικών εθνοτικών ομάδων ,συνδέεται άμεσα με την ανάπτυξη των εθνογενετικών διαδικασιών ,ενώ η παρακολούθησή τους διαχρονικά αποκαλύπτει ταυτόχρονα και τις μεταβολές στο περιεχόμενο της έννοιας της διαφορετικότητας ,των κριτηρίων , δηλαδή ,βάσει των οποίων οι ομάδες διαχωρίζονται μεταξύ τους (Ευάγγελος Αυδίκος).

   Στην Ε.Ε με τη συνθήκη του Δουβλίνου ΙΙ ,ορίζονται τα κράτη υποδοχής στα οποία πολύ συχνά εκδηλώνονται ξενοφοβικές τάσεις και ιδίως σε περιόδους κρίσεων(πολιτικών,οικονομικών,κτλ.).Η εισρροή μεταναστών αντιμετωπίζεται ως νομικό, πολιτικό ,δημοφραφικό ζήτημα ακόμη και κίνδυνος της δημόσιας υγείας (καταπολέμηση της χολέρας) ,χωρίς όμως τίποτα από τα παραπάνω να είναι παγιωμένο.Τα όρια της έννοιας του “ξένου” δεν μένουν σταθερά μέσα στο χρόνο ,μιας κι ο “ξένος” χαρακτηρίζεται ως τέτοιος από τον εκάστοτε νόμο ,που με τη σειρά του σαν έκφραση δικαιοσύνης και της πραγματικότητας επιδέχεται αλλαγές ή ακόμα και κατάργηση.

   Σύμφωνα με τον , Abdelmalek Sayad ,η μετανάστευση από και προς μία χώρα “αποτελεί μία οριακή κατάσταση που ωθεί στον στοχασμό όσον αφορά την έννοια του έθνους”.Ο Georg Simmel σημειώνει μια ένταση που υπάρχει μεταξύ της φυσικής εγγύτητας με τον ξένο και της μεταφυσικής απόστασης.

   “Το δικό μας καθήκον (των πλούσιων χωρών), προς το συμφέρον μας και προς το συμφέρον τους ,είναι να βοηθήσουμε τους φτωχούς να γίνουν πλουσιότεροι και υγιέστεροι.Εάν δεν το κάνουμε οι χώρες αυτές θα επιδιώξουν να πάρουν αυτό που δεν μπορούν να δημιουργήσουν και αν δεν το καταφέρουν εξάγοντας προϊόντα ,θα εξάγουν ανθρώπους” (David S Landes).

   Και για να αναφερθώ και για το δικό μας παράδειγμα ,αυτό της Ελλάδας ,αυτό που παρατηρείται είναι ένα γενικότερο αίσθημα ευθυνοφοβίας ,γυρεύοντας αποδιοπομπαίους τράγους (μετανάστες) για να δικαιολογήσουμε την κακή τροπή των πραγμάτων ,μα αυτό που είναι δύσκολο να κατανοήσουμε ύστερα από όλα αυτά είναι ,πως η φτώχεια ,η ανεργία ,οι κλοπές κτλ. δεν είναι τα αίτια της κακής κοινωνίας ,αλλά τα αποτελέσματα.

 “Εάν η ουτοπία συνίσταται στην παρουσίαση και ενεργοποίηση του επιθυμητού, εκείνου που επιβάλλεται χωρίς να είναι ακόμη πραγματοποιημένο, η ουτοπία μας, η ουσιώδης αλλά, ως τώρα, ουτοπική διεκδίκησή μας είναι, επομένως, η υποδοχή του άλλου, του «άλλου ανθρώπου», δηλαδή μια καθολική φιλοξενία ”(Φουριέ).

   Πώς μπορεί η χώρα που δίχως αμφιβολία δημιούργησε και εξήγαγε τη Δημοκρατία περισσότερο από οτιδήποτε άλλο να στρέφεται εναντίον της ;

   Το τελικό ερώτημα είναι πώς μια χώρα η οποία κατά τ'άλλα επιθυμεί να φιλοξενείται στη λεγόμενη Ευρωπαϊκή Ένωση ,να απορρίπτει ,οποιονδήποτε επιθυμεί να εισέλθει στα σύνορα της και δεν ταυτίζεται με δεσμούς ή σχέσεις αίματος;